ส่งกำลังใจ!’หมอหนุ่ม’วัย 28 ตั้งเพจ ‘สู้ดิวะ’ หลังพบมะเร็งปอดระยะสุดท้าย

โลกโซเชียลฯ แชร์เรื่องราวจากเฟซบุ๊กเพจ ‘สู้ดิวะ’ ซึ่งสร้างเพจเมื่อวันที่ 10 พ.ย. ที่ผ่านมา โดยอาจารย์ นพ.กฤตไท ธนสมบัติกุล อายุ 28 ปี อาจารย์ประจำศูนย์ระบาดวิทยาคลินิกและสถิติศาสตร์คลินิก ภาควิชาเวชศาสตร์ครอบครัว คณะแพทย์ศาสตร์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ซึ่งป่วยเป็นโรคมะเร็งปอดระยะสุดท้าย ซึ่งมีชาวเน็ตให้กำลังใจจำนวนมาก

โดยโพสต์แรก สาระสำคัญโดยสรุปก็คือ เป็นการแนะนำตัวและชีวิตครอบครัว ระบุว่า

สวัสดีครับ

โพสต์ที่สอง ได้เผยแพร่ผลเอกซเรย์ปอด เปรียบเทียบระหว่างปี 2562 กับ 2565 พบว่าปอดด้านขวาหายไปครึ่งหนึ่ง มีก้อนขนาดใหญ่ถึง 8 เซนติเมตร และมีน้ำในปอดร่วมด้วย นอกจากนี้ยังมีก้อนเล็กๆ ในปอดด้านซ้ายอีกหลายก้อน และด้านขวาบนเช่นกัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังไปเล่นบาสเกตบอลได้ แม้ช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมาความฟิตลดลงก็ตาม โดยพบว่าเป็นมะเร็งปอดระยะลุกลาม

โพสต์ที่สาม สาระสำคัญโดยสรุปก็คือ ตนเป็นมะเร็งปอดระยะลุกลาม ไม่สามารถผ่าตัดเอาก้อนออกแล้วหายขาด ซึ่งตนสงสัยว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร เพราะดูแลสุขภาพสม่ำเสมอ แต่พบว่ามีอาการไอ ทั้งไอแบบมีเสมหะและไอแห้ง แม้จะตรวจโควิด-19 ก็ไม่พบเชื้อ จึงเริ่มรักษาอาการกรดไหลย้อนก่อน ระหว่างนี้สามารถเล่นกีฬาได้ตามปกติ ทำงาน ใช้ชีวิตได้ตามปกติ กระทั่งเมื่อวันที่ 3 ต.ค. ที่ผ่านมา ซึ่งไม่มีตารางงาน จึงได้ไปตรวจสุขภาพ พบว่า ฟิล์มที่ปอดข้างขวา เหลืออยู่ครึ่งเดียว ลักษณะเหมือนมีก้อนกับน้ำอยู่ในปอดด้านขวา และปอดด้านซ้ายก็มีก้อนเล็กๆ เต็มไปหมด

หลังจากผ่านการตรวจทุกอย่างมาแล้ว ทั้งเอกซเรย์คอมพิวเตอร์ ผ่าตัดเพื่อนำชิ้นเนื้อมาตรวจ ตรวจคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าที่สมอง พบว่าเป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้าย โดยตัวก้อนหลักขนาดเกือบ 8 เซนติเมตร ที่ปอดด้านขวา นอกจากนี้ ตัวมะเร็งยังมีการกระจายไปที่เยื่อหุ้มปอด และปอดข้างซ้ายอีกหลายจุด และกระจายไปที่สมองถึง 6 ก้อนด้วยกัน แต่ละก้อนมีขนาดใหญ่ โชคดีที่ไม่มีอาการทางสมอง พร้อมกันนี้ได้ขอบคุณอาจารย์ที่ให้ความช่วยเหลือ ทั้งการผ่าตัด การได้รับ chemotherapy Immunotherapy และได้รับการฉายแสงที่ศรีษะทันทีที่เจอก้อน

นอกจากนี้ ตนยังโชคดีที่ได้ทำประกันสุขภาพโรคร้ายแรงไว้ จากที่คิดว่าจะผ่าไส้ติ่งที่โรงพยาบาลเอกชน แต่ขณะนี้ยังอยู่ในกระบวนการสืบค้นข้อมูล เนื่องจากอายุยังน้อย ซึ่งแนะนำว่าทุกคนมีโอกาสเป็นได้ เพราะโลกไม่ปกติ ทั้งมลภาวะ อากาศ น้ำ รังสีต่างๆ ยีนส์พร้อมกลายพันธุ์ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ตระหนักว่า แท้จริงแล้วมนุษย์เราเปราะบาง แผนชีวิตที่วางมาทั้งหมด พังลง ต่อหน้าต่อตา กลายเป็นคนที่มีเวลาชีวิตจำกัดขึ้นมาทันที อาจจะหลักเดือน 6 เดือน 1 ปี 2 ปี ถ้าโชคดีหน่อยก็อาจจะ 5 ปี ทำได้แค่ภาวนาให้ยาตอบสนอง ให้โรคสงบ ให้ไม่มีผลข้างเคียงเกิดขึ้น และมีชีวิตปกติ

อย่างไรก็ตาม ตนไม่เสียดายชีวิตที่ผ่านมา เพราะมีช่วงชีวิตที่ผ่านมาที่ดี ไม่มีอะไรเสียใจ ซึ่งการเป็นมะเร็งในครั้งนี้ ตนจะฝากบางอย่างไว้ให้กับโลก ถ่ายทอดสิ่งที่ตนได้ตกตะกอนมาตลอดชีวิต สิ่งที่ได้เรียนรู้ มุมมองการใช้ชีวิต ความเชื่อ ความฝัน ความประทับใจ รวมถึงเรื่องราวที่อยากจะฝากไว้กับโลกนี้ ทั้งช่วงอารมณ์อ่อนไหว และเข้มแข็ง เผื่อถ้าวันหนึ่งตนไม่อยู่แล้ว ตัวตนจะยังอยู่ตลอดไป และเป็นเรื่องที่ดีถ้าชีวิตที่สั้นลงสามารถเป็นกำลังใจ เป็นพลังให้กับคนที่ยังมีชีวิตอยู่ต่อ

จึงเป็นที่มาที่ตนและเพื่อนตั้งใจที่จะสร้างเพจนี้ขึ้นมาเพื่อส่งต่อสิ่งเหล่านี้