เมื่อหมดศรัทธากับนักการเมือง!!!

k.boonyenJanuary 20, 2020

115 Less than a minute

เมื่อหมดศรัทธากับนักการเมือง

ธนก บังผล

เกือบจะครบ 1 ปีเต็มแล้วนะครับ หลังจากที่ประเทศไทยได้มีการเลือกตั้งครั้งล่าสุด ผมจำได้ว่าบรรยากาศช่วงหาเสียงตอนนั้น เราเหมือนจะมีความหวังว่าชาติบ้านเมืองคงเดินไปในทิศทางทึ่ถูกที่ควร

พูดกันตรงๆก็คือ ต่างก็หวังว่าผลการเลือกตั้งจะทำให้ประเทศมีอนาคต

พอเกิดประเด็น “บัตรเขย่ง” ขึ้นมา รวมถึงการให้สมาชิกวุฒิสภา 250 คน เลือกนายกรัฐมนตรี ซึ่งตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาประชาชนเริ่มสงสัยว่า “กติกา” ที่ถูกเขียนขึ้นนั้นมีแนวโน้มสร้างประโยชน์ให้กับคนกลุ่มหนึ่งมากกว่ารักษาผลประโยชน์ของประเทศหรือไม่

ผลการเลือกตั้งยังทำให้เราได้สมาชิกสภาผู้แทนราษฎร (สส.) บางคนที่เหมือนจะตกเกรด วุฒิภาวะเมื่อวัดจากสายตาแล้วเห็นชัดเลยว่าคุณภาพต่ำกว่ามาตรฐาน

ที่ต้องบอกอย่างนี้ ไม่ได้หมายความว่าเสียงของประชาชนที่เลือก สส. เข้ามาไม่มีคุณภาพนะครับ แต่วิธีและขั้นตอนในการเลือกตั้งถูกบิดไปจนสร้างกลไกอะไรสักอย่างขึ้นมาแบบเพี้ยนๆ

ระหว่างนั้นก็เหมือนบังคับให้คนทั้งประเทศกลืนน้ำลายตัวเองด้วยคำสั้นๆว่าต้องยอมรับผลการ “เลือกตั้ง” โดยผมเองยังมองโลกในแง่ดีว่าเมื่อผ่านไปสักระยะ ให้เวลารัฐบาลทำงานเข้าที่เข้าทางแล้ว อนาคตที่เราหวังไว้ก็น่าจะพอมองเห็นอยู่บ้างไม่ช้าก็เร็ว

จนแล้วจนรอด.. กระทั่งปัจจุบัน ผมเห็น สส.พกวัตถุระเบิดเข้าสภาหน้าตาเฉย, รุกป่าแล้วยังข่มขู่ขั้นตอนทางกฎหมายดึงประชาชนมาเป็นเกราะกำบัง, ใช้อำนาจหน้าที่เข้าไปอยู่ในคณะกรรมาธิการเพื่อถ่วงทำลายการพิจารณาปัญหาของชาวบ้านไม่ต่างจากเด็กเล่นขายของ

ผู้นำรัฐบาลมักออกมาแนะนำการแก้ไขปัญหาต่างๆให้ชาวบ้านทั้งๆที่ไม่มีความรู้ ความเข้าใจ การบริหารประเทศและเศรษฐกิจแบบเช้าชามเย็นชาม ประหนึ่งเข้ามาเพื่อรักษาอำนาจของตัวเองไปวันๆ

สำหรับผมแล้วตอนนี้ รู้สึกสิ้นหวังจริงๆครับ อนาคตที่จะฝากไว้กับผู้บริหารประเทศและ สส.บางคนนั้น เกรงว่าจะพังเพราะไร้ความสามารถเสียมากกว่า

ประเทศดูไม่มีอนาคต ซึ่งผมมาถึงจุดที่ได้แต่บ่นเบาๆกับตัวเอง กลัวว่าหากใครได้ยินแล้วจะตราหน้าผมว่าเป็นพวกชังชาติ

การเมืองวันนี้ โดยนักการเมืองที่มีตอนนี้ กลายเป็นวิกฤตปัญหาที่น่ากลัวมากนะครับและน่ากลัวที่สุดด้วยเนื่องจากนักการเมืองไม่รู้ตัวเองเลยว่ากำลังเป็นปัญหา

การแบ่งฝ่ายแบ่งข้างประชาชน จัดตั้งกลุ่มคนขึ้นมาเชียร์รัฐบาล ต่อต้านฝั่งตรงข้าม แตกแยกสีเสื้อที่ลุกลามเกินกว่าคำว่า “สลิ่ม-เสื้อแดง”

หลายคนเริ่มเบื่อการเมือง พยายามไม่สนใจตั้งหน้าตั้งตาทำมาหากิน